14-05-2013 14:35

Żebro Adama

1Moj 2:19-22 bw (19) „Utworzył więc Pan Bóg z ziemi wszelkie dzikie zwierzęta i wszelkie ptactwo niebios i przyprowadził do człowieka, aby zobaczyć, jak je nazwie, a każda istota żywa miała mieć taką nazwę, jaką nada jej człowiek. (20) Nadał tedy człowiek nazwy wszelkiemu bydłu i ptactwu niebios, i wszelkim dzikim zwierzętom. Lecz dla człowieka nie znalazła się pomoc dla niego odpowiednia. (21) Wtedy zesłał Pan Bóg głęboki sen na człowieka, tak że zasnął. Potem wyjął jedno z jego żeber i wypełnił ciałem to miejsce. (22) A z żebra, które wyjął z człowieka, ukształtował Pan Bóg kobietę i przyprowadził ją do człowieka.” ( *1)

Człowiek ale i mężczyzna jawi się nam tutaj jako postać centralna . Zwierzęta pojawiają się jako komponent świata ale ich relacja z człowiekiem staje się dla Boga drugim , równie ważnym elementem . Człowiek musi poczuć się z nimi dobrze , więc zachodzi proces oswajania jakim jest nazywanie . Zwierzęta stają się człowiekowi bliskie .

Współcześnie przejawia się to tym , że kochamy zwierzaki , że ilość zwierząt trzymanych po domach , psów i kotów to około 180 milionów w USA , w Polsce 7,5mln psów ( dane *2 >>tutaj ) . Wystarczy zajrzeć do Internetu , żeby przekonać się , że strony o zwierzętach są jednymi z najbardziej popularnych . Nawet te nie najładniejsze spośród zwierząt , jak np.pająki znajdują swoich wielbicieli . Uświadamiamy sobie , że bez nich nasz świat byłby pusty , a my czulibyśmy się samotni .

Jak daleko sięgamy pamięcią , człowiek zawsze przebywał ze zwierzętami - "posiadacze zwierząt są zdrowsi i szczęśliwsi "( *2) . Jednak bliskość z nimi ma granice i odczuwamy zdecydowanie ich odrębność od nas .

Nasz świat jest stworzony i jest kompozycją wielu elementów wśród których musieliśmy poczuć się dobrze . Stwórca chciał zadbać o nasze dobre samopoczucie . Inaczej boskie cechy , w jakie jesteśmy wyposażeni ( Boskie podobieństwo >>tutaj ) nie mogły by być pielęgnowane . Wypowiada się też o tym Eklezjastes ( *3):

Ekl 6:3-6

3 I gdyby człowiek ten miał stu synów i wiele lat by przeżył

i nawet gdyby wydłużyć jego życie bez granic, lecz jego dusza dalej nie doświadczałaby radości

Wtedy powiem:

" Szczęśliwszy od niego jest płód poroniony

4 Z nicości poczęty, do ciemności odchodzi, imię jego ciemnością spowite

5 Chociaż nie widział słońca lepiej mu niż tamtemu

6 Gdyby żył i dwa tysiące lat , a nie żył by z radością

i tak jedynie w proch by się obrócił jak tamten".

Ekl 8:15

15 Chwalę zatem radość, bo nie ma pod słońcem nic lepszego dla człowieka

jak jeść i pić, i weselić się

Treść fragmentu , który poruszamy opowiada nam o tym , jak Bóg dążył do zapewnienia Adamowi urokliwego świata . Autor tekstu , mężczyzna , znajdując siebie pośród pięknego świata , domyśla się kolei jego tworzenia . Uświadamia sobie swoją ograniczoną bliskość ze zwierzętami i ogromną bliskość z własną żoną , której osobę odczuwa jednak jako inną od siebie - nie odrębną ale inną . Ona nie ma takiej swobody przemieszczania się jak on - jest związana z dziećmi , z domem , jest też zależna od niego , od jego starań o dom jako miejsce schronienia . Jego myśli otaczają jej kruchą delikatność i uświadamia on sobie , że chociaż wiąże go ona swoją obecnością , to przecież nie ujmuje możliwościom jego istnienia , nie jest mu ciężarem . Wszystko co on robi , to robi to dla niej , a kiedy ona interesuje się jego działaniami , to on odczuwa , że jego działania nabierają sensu i że nie jest sam . Z jednej strony jest ona trochę inna psychicznie , z drugiej współistotna cieleśnie .

Mężczyzna i kobieta znajdują w związku ze sobą poczucie wspólnoty . Będąc poza związkiem odczuwamy samotność , której nie usuwa kontakt ze zwierzętami , pomimo tego , że są one nam bliskie .

Nie zmieniliśmy się od tamtych czasów . Jak mówi Eklezjastes ( *3):

Ekl 1:9-10 9 „Co było dotąd, to dalej będzie, co raz się zaczęło, to będzie trwało;

próżno więc szukać niezwykłości pod słońcem

10 Czy znajdziemy więc coś o czym powiemy - To niezwyczajne ? - Nie,

wszystko było już, kiedyś, przed nami”

Te wszystkie myśli autora omawianego fragmentu , zebrane razem dały się wyrazić poetyckim obrazem , ukazującym kobietę utworzoną z żebra Adama , a nie z ziemi jak zwierzęta . Z żebra , a więc z części Adama, której ubytek nie spowodował zauważalnego uszczerbku , a jednocześnie zapewnił współistotność .

Jakość Księgi absolutnie nie ucierpiała na tym ale zyskała . Obraz poetycki ma to do siebie , że pomimo pozornej prostoty niesie w sobie bardzo złożone emocje i związki , które pozwalają nam identyfikować się z przekazem , pozwalają nam odnaleźć swoje z nim wewnętrzne podobieństwo . Autor tekstu otrzymał przyzwolenie od Boga na taką formę wyrazu afirmacji świata i życia . Nie było ważne w tym przekazie pokazanie rzeczywistych kolei powstawania życia , jakichś tego szczegółów technicznych ( choć tak z pozoru się wydaje ) , za to ważne było przekazanie troski Boga o dobre samopoczucie człowieka w świecie i wskazanie , czego to dotyczyło .

Człowiek potwierdza Bogu zapisem Księgi , że dobrze urządził świat . Na Ziemi pojawiło się życie , ludzkie życie i to życie jest szczęśliwe .

*1 Biblia Internetowa ( >>tutaj )

*2 www.kochampsy.org

*3 Eklezjastes ( >>tutaj )